به خود پیچیده ام نالیدنم نتوان گمان بردن

به رنگ رشته فربه گشته ام لیک از گره خوردن

حضور زندگی، آنگاه استغنا، چه حرفست این

نفس را بر در دل تا به کی ابرام نشمردن

دلی پرواز ده کز ننگ کم ظرفی برون آیی

زصافی می تواند قطره را دریا فرو بردن

سیه بختی به سعی هیچکس زایل نمی گردد

مگر آتش برآرد ترک ، هندو را پس از مردن

غم جمعیت دل مضطرب دارد جهانی را

ز گوهر تا کجا دریا شکافد جیب افسردن

مزاج عشق در سعی فنا مجبور می باشد

ز منع سوختن نتوان دل پروانه آزردن

به حکم عجز ننگ طینت ما بود گیرایی

به خاک ما نمی خواهد مروت دام گستردن

به هر واماندگی زین بیشتر طاقت چه می باشد

که باید همچو شمعم تا عدم خود را بسر بردن

طربهای هوس شاید به وحشت کم شود بیدل

به چین می بایدم چون ابر چندی دامن افشردن